Bieliki

Szczerze mówiąc chcieliśmy na ich temat napisać tu już dawno. Dlaczego więc zwlekaliśmy? Czekaliśmy na jeszcze bardziej bliskie spotkanie. Takie, które pozwala na skuteczny strzał migawki aparatu. Na kawę w ogrodzie nie wpadają a szkoda...Orły bieliki są niezwykle czujne i trzymają ludzi na dystans.W ciągu roku bywają u nas stosunkowo rzadko. Czasem widzimy jak z wysoka pięknie szybując, wypatrują zdobyczy. Wyczytaliśmy, że zgodnie z systematyką bieliki nie są orłami a zaliczane są do rodziny jastrzębiowatych,  podrodziny myszołowów. No nie, jak to brzmi? - podrodzina. Jak można określić tak wspaniałego i dumnego ptaka, który najprawdopodobniej jest protoplastą naszego godła - myszołapem. A Order Orła Białego? No właśnie orła, a nie myszołowa.
To równie śmieszne i niedorzeczne co zaliczenie przez UE marchewki do owoców. Odłóżmy ten temat na bok, bo dalsze dywagacje i tak nic nie zmienią. Dla nas bielik to orzeł i kropka.
Bieliki widzieliśmy kilkakrotnie na polu przed domem. Gdy chodzą po ziemi wydają się ociężałe i nieporadne. Nic w tym dziwnego, ich waga dochodzi do 6-ciu kilogramów. Jak na ptaka to sporo. Zresztą one są z lotnictwa a nie z piechoty, ich żywioł to zdobywanie przestworzy.
Jak je rozpoznać?
Stosunkowo łatwo. Ich skrzydła są imponująco wielkie, jakby deskowate z rozczapierzonymi  piórami na końcach a ich rozpiętość dochodzi do 2.4 metra.

fot. Jakub Stojałowski

Chciałbym kiedyś zobaczyć jak orzeł z wysokiego pułapu po dostrzeżeniu ofiary wpada np. do wody by upolować rybę. Wróćmy jednak na ziemię i naszych naziemnych, zimowych kontaktów. Zima ogranicza orli jadłospis i zmusza do zbliżenia się do ludzkich domostw. Jeziora pozamarzane, wodne ptactwo gdzieś pochowane, pozostają nieliczne gryzonie - konkurencja spora a głód doskwiera. Skąd wyszarpać te dzienne 200-300 gram mięska potrzebne do przeżycia.

Te małe ptaszki (środek i prawa strona zdjęcia) to sroki - info dla porównania wielkości

W momencie, gdy zaczyna się uczta, zlatują się na nią ptaki z całej bliższej i dalszej okolicy: sroki, kawki, wrony potem kruki a za nimi orły bieliki i inne drapieżniki. Super widok i super okazja do zrobienia zdjęć. Są blisko, ale to w dalszym ciągu 150-200 metrów. Pierwsze zdjęcia z okien, no już coś mamy ale chce się więcej i lepiej. Zaczynają się podchody, przyczajki i dziwne manewry okrążające. A one wszystko widzą i rejestrują, każde nasze wyjście z domu, każde przejście przez podwórko. Zauważyliśmy pewną zależność i symbiozę między orlikami i krukami. Kruki są jakby zwiadowcami i to one pierwsze dostrzegają padlinę a ponieważ ich dzioby nie są przystosowane do rozszarpywania, potrzebują więc pomocy bielików. W zamian za pomoc zapewniają ochronę.

Późną jesienią, wczesnym rankiem w maskujących ciuchach zaczaiłem się w krzakach, w miejscu gdzie spodziewałem się bielika. Przyleciał, gdy było jeszcze dość ciemno. Widziałem go z 30-40 metrów, aparat nie. Po chwili nadleciały kolejne kruki, zauważyły mnie i narobiły rabanu ...kra, kra i po sesji. Bielik był jeszcze młody, poznać to po upierzeniu które początkowo jest ciemnobrunatne, z wiekiem staje się bardziej szare, przybywa też białych piór. Ptaki 5-6 cio letnie mają białe ogony (stąd nazwa bielik) a dzioby z szarości przechodzą w żółć. O orłach bielikach można by jeszcze dłużej ...ale najfajniej jest wypatrywać je samemu.

Czego życzą G&A

fot. Jakub Stojałowski

fot. Jakub Stojałowski